وبلاگ تخصصی مهندسین مرتع و آبخیزداری

مرتعداری
علمی است که با استفاه از نباتات طبیعی جهت تعلیف و چرانیدن دام همراه با جلوگیری از اثرات سوء نسبت به سایر منابع از جمله زمین و جامعه نباتی بوده و موجب حفظ و نگهداری این جامعه می گردد. بنابراین حفظ و حراست کلی مراتع را چه از نظر زراعی و چه از لحاظ نگهداری مرتع داری می نامند. رشته های مربوط به این علم عبارتند از :
1) اقلیم شناسی ،

2) زمین شناسی

3) آگرونومی و زراعت

4) فیزلوژی حیوانی

5) اکولوژی و طبقه بندی گیاهی

6) دامداری

7) اقتصاد عمومی

مرتع
به اراضی دایر یا بایر اطلاق می شود که رستنی ها در آن به حالت طبیعی رشد نموده، میزان بارندگی آن منطقه نسبتاً کم باشد و به وسیله حیوانات اهلی و شکاری و وحشی مورد چرا واقع گردد و هیچ عاملی آنرا محدود ننماید.

چراگاه
به آن دسته از اراضی اطلاق می شود که به صورت کلی دایر و یا محصور بوده ، عملیات آبیاری و کوددادن در آن صورت بپذیرد . ضمناً باید میزان نزولات نواحی مزبور رضایتبخش بوده، گیاهان علوفه ای در این نواحی کشت و زرع گردد.

نباتات علوفه ای
به کلیه رستنی هایی اطلاق می شود که خوراک احشام به حساب می آید و موجب زیست و دوام زندگی آنها گردد (انواع گیاهان علوفه ای)

تلوزار و بوته زار
عبارت است از درختان – درختچه ها و بوته هایی که دام از قسمت های خوش خوراک آن می خورد . برگ درختان و پوست میوه جات را نیز می توان تحت این دسته منظور نمود.

علف هرز :
به نباتاتی اطلاق می شود که در زراعت نباتات معین می روید در حالی که هدف اصلی کشت خالص آن نبات یا گیاه معین می باشد.

علفزار : به کلیه اراضی که در آن رستنیهای خوش خوراک یا بد خوراک می روید اطلاق می شود.

مرتع کاری : احداث و احیاء مراتع مصنوعی را که از طریق بذر گیاهان مختلف به صورت مخلوط کاشته شود.

کشتزار – چرا گاه : اراضی ایکه به طور منظم پس از هر چین مورد چرا قرار می گیرد.

چرا گاه کشت زار : اراضی ایکه با اندکی تغییر و تبدیل پس از چرا برداشت می شود.

مراتع مصنوعی :

عبارت است از اراضی ایکه هر سال یا هر چند سال یک بار تجدید کشت شده از آن بهره برداری به عمل می آید. مراتع مصنوعی خود چهار حالت دارد.

  -چرا گاه : به اراضی اطلاق می شود که تحت عوامل زراعتی کشت و کار شده محصول آن مستقیماً مورد چرای اقسام واقع گردد.

- کشت زار : به اراضی اطلاق می شود که تحت عوامل زراعتی کشت و کار شده، محصول آن پس از برداشت به مصرف خوراک حیوانات می رسد.

مراتع طبیعی :

عبارت است از اراضی که به صورت طبیعی و خودرو پوشیده از انواع گیاهان علوفه ای و غیر علوفه ای می باشد.

الف) مراتع طبیعی مرغوب : اراضی سرسبزی که به صورت طبیعی پوشیده از نباتات علوفه ای و غیر حبشی است و اکثراً در کناره های دریای خزر (بخصوص مازندران) قرار دارد.
ب) مراتع طبیعی نامرغوب : اراضی که به صورت طبیعی پوشیده از نباتات علوفه ای خشبی است و اکثراً در دامنه ها و جلگه های خشک واقع شده است.