وبلاگ تخصصی مهندسین مرتع و آبخیزداری

بذرکاری :

کشت بذورگیاهان بومی ویاگیاهان وارد شده در اراضی بکر وایجادپوشش ازگیاهان مذکور به

 منظور حفاظت خاک وآب،افزایش محصول علوفه ای وسرانجام افزایش ارزش تفرجگاهی

 است ودر صورت انتخاب صحیح محل وگونه واجرای صحیح،نتیجه بذرکاری توام با موفقیت

 خواهد بود.در مواردی که شرایط آب وهوائی وخاک مساعد بوده وپوشش گیاهی خود را از

 دست داده باشد بذرکاری یکی از ضروریات است.همچنین درمواردی که احیای طبیعی غیر

 ممکن باشدویا به زمان بیشتری احتیاج باشد.باید اقدام به بذرکاری نمود.زمان لازم برای

 احیای طبیعی بسته به شرایط محیط فرق می کند.در مواردی که شرایط مساعد برای رشد

 باشد

 ممکن است2سال کافی باشد،ولی در شرایط خشک ونیمه خشک به زمان بیشتری که

 ممکن است تا10سال وبیشتر باشد احتیاج داشته باشد.پس از بذرکاری درعرض2تا3سال

 گیاهان جدید پوشش رضایت بخشی ایجاد می نمایند.

بذر کاری بطریق بذرپاشی  :

در این طرق بذر کاری، بذر با دست ،بذر پاش دستی ویا موتوری یا هلیکوپتر در منطقه پخش

 می شوند. در بذرکاری با دست باید سعی کرد بذور حتی المقدور بطور یکنواخت در سطح

 زمین پاشیده شود.وازتجمع آنها در یک نقطه جلوگیری شود .در صورتی که این روش در

 مساحتهای کوچک اجرا شود امکان پوشانیدن بذور وجود دارد ولی در مساحت های بزرگ

 انجام این امر مشکل وچه بسا غیرعملی می باشد.

 معایب روش بذرپاشی عبارتند از :

1- پراکنش غیر یکنواخت بذر در منطقه بخصوص در مواردی که کشت مخلوط باشد.

2- مصرف زیاد بذربا مقایسه بذرکاری با بذرکار(75-50درصد بیشتر از بذرکاری با بذرکار)

3- هدر رفتن مقداری از بذور توسط حشرات و پرندگان

4- مشکل پوشاندن روی بذر

5- رشد کم گیاهان بخصوص در مراحل اولیه به علت نامساعد بودن شرایط بستر